Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Έγινε η απώλεια συνήθειά μας

Γλείφω το οξύ απ' τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο.
Τα χρόνια που περάσανε μ' αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου.

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο.
Πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια.

Η απουσία σου μ' εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω.
Νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω.
Κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει.

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας
παραπατάω στη σιωπή.
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.




Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

The songs remain with rain...

Έχει συννεφιάσει και έξω βρέχει. Ο Σεπτέμβρης μπήκε δυναμικά. Είναι ωραία εποχή το φθινόπωρο. Έχει όσο ζέστη (ή κρύο) πρέπει να έχει οπότε μπορείς να βγεις και να πάρεις του δρόμους χωρίς να χρειάζεται να κοουβαλάς μαζί σου ένα τόνο αποσμητικό για να καλύψεις την κρεμυδίλα της μασχάλης. Τι καλύτερο από το να είσαι στο δρόμο, να ψιλοβρέχει και να περπατάς στη βροχή με ένα ζευγάρι ακουστικά σφινωμένα στα αυτιά ακούγοντας τους αγαπημένους σου δίσκους να συνοδεύουν τη βροχή. Ακολουθεί ένα άτυπο τοπ-4 με άλμπουμ τα οποία θεωρώ την καλύτερη παρέα για βροχή.

1. Pink Floyd - Animals


Εικόνες που δημιουργεί/ ιδανικές συνθήκες ακρόασης.
Γκρι ουρανός στη βιομηχανική Αγγλία της δεκαετίας του '70. Δυνατή βροχή και ταχύ περπάτημα στο πεζοδρόμιο προσπαθόντας να παραμείνω στεγνός κατώ από τη μεγάλη μαυρη ομπρέλα που έχω στο χέρι. Ο πεσιμισμός και η μελαγχολική μουσική του άλμπουμ ταιριάζει με τη μουντίλα του ουρανου και με κανει να σκέφτομαι για το μέλλον όχι μόνο το δικό μου αλλά και της κοινωνίας γενικότερα.


χαρακτηριστικό κομμάτι: Pigs (Three Different Ones)



2. Crippled Black Phoenix - I vigilante



Εικόνες που δημιουργεί/ ιδανικές συνθήκες ακρόασης.
Παιδιά των Floyd. Ίδιο μοτίβο με παραπάνω (μουντίλα, μελαγχολία κλπ) αλλά τελείως διαφορετικό κόνσεπτ. Εδώ κλείνω τα μάτια και βλέπω ασπρόμαυρα τοπία (σαν σε ντοκυμαντερ) από το Κατεχόμενο Παρίσι του 1940. Βροχερό βράδυ με τους Γερμανούς να είναι παντού και βιαστικό περπάτημα γιατί σε λίγη ώρα έχει απαγόρευση κυκλοφορίας. Παρόλο το κρύο που έχει βαθιά μέσα σου καίγεσαι. Καίγεσαι για εξέγερση και για ελευθερία και κάπου εκεί μπαίνει η διασκευή στο Of A Lifetime των Journey και σου δίνει το έναυσμα να ενεργοποιήσεις τα εκρηκτικά που έχεις φυτέψει στο θέατρο που έχουν μαζευτεί οι φασίστες...

χαρακτηριστικό κομμάτι: Bastogne Blues




3. Ulver - Perdition City


Εικόνες που δημιουργεί/ ιδανικές συνθήκες ακρόασης.
Βράδυ. Ακουστικά. Βροχή. Τα φώτα της πόλης τρεμοπαίζουν αναμεσα στις στάλες της βροχής. Τα αυτοκίνητα πάνε και έρχονται και εγώ με γρήγορο βήμα περπατάω για να μπω στον ηλεκτρικό. Μέσα, μπαίνω και κάθομαι όρθιος δίπλα στην πόρτα. Τα φώτα έχουν γίνει λιγο πιο θολάκαθώς οι σταγόνες που κατρακυλούν στο τζάμι της πόρτας έχουν πολλαπλασιαστεί. Παρόλ' αυτά τα χ΄ρωματα της νύχτας είναι εκεί. Πορτοκαλί, όκκινα, άσπρα φώτα και το μαυρό του ουρανού να δίνει το ιδανικότερο background δένοντας απόλυτα με τη μουσική.

χαρακτηριστικό κομμάτι: Lost in Moments


4. Electric Wizard - Witchcult Today



Εικόνες που δημιουργεί/ ιδανικές συνθήκες ακρόασης.
Είναι νύχτα. Είμαι στο Λονδίνο. Φοράω το καμπαρντινέ παλτό μου, στη μασχάλη έχω την εφημερίδα και κρατάω την ομπρέλα μου στο χέρι. Ρίχνει ψιλόβροχο αλλά δεν είναι τόσο δυνατό για να ανοίξω την ομπρέλα. Καθώς προχωράω στο δρόμο για το cafe που με περιμένει ο Jus βλέπω κάτι σκιές. Δεν δίνω σημασία. Ο δρόμος έχει σκοτεινιάσει για τα καλά και η μόνη μου παρέα είναι η σκιά μου από μια μακρινή λάμπα. Κάποιος είναι πίσω μου. Γυρίζω να κοιτάξω αλλά δεν βλέπω κανέναν. Συνεχίζω με γρηγορότερο βήμα...κι όμως...κάποιος είναι εκεί...το νιώθω...ξαφνικά αισθάνομαι ένα χέρι στον ώμο μου. Γυρίζω να κοιτάξω και βέπω ένα ον πέρα από κάθε φαντασία..τελείως ακατονόητο...Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι...δεν έχω καν το χρόνο για να σκεφτώ από ποιόν αποτρόπαιο, ξεχασμένο κόσμο μπορεί να προέρχεται...Το βλέμμα του με τρυπάει...Νιώθω την ανάσα του στο πρόσωπό μου...Κατι μουρμουρίζει που δεν το καταλαβαίνω την πρώτη φορά...μετα ξαναλέει το ίδιο πράγμα...λέει το όνομα μου..το λέει με ένα αργόσυρτο αηδιαστικό τρόπο, σχεδόν σαν φίδι...με το χέρι του μου κλείνει τα μάτια και τότε....ξυπνάω...μόλις τελείωσε ο δίσκος. Σηκώνομαι..το βιβλίο του Lovecraft πέφτει από την αγκαλιά μου. Μαζεύω το μπουκάλι με τη σανγκρία, κλείνω τα φώτα και βάζω το πικάπ να παίζει το δίσκο από την αρχή και ξαναπέφτω για ύπνο...άφησα ένα όνειρο(;) στη μέση...

χαρακτηριστικό κομμάτι: Witchcult Today